Pedagogika środowisk społecznych i wychowawczych 12-PE-PSS-N2-3PSW
Wykład (W) semestr zimowy 2013/2014

Podstawowa

Borowska T. (red.): Pedagogika wobec zagrożeń, kryzysów i nadziei. Kraków 2002.

Frąckowiak T. O pedagogice nadziei. Fascynacje i asocjacje aksjologiczne. Poznań 2007.

Konopczyński M., Theiss W., Winiarski M. (red.): Pedagogika społeczna. Przestrzenie życia i edukacji. Warszawa 2010.

Lewowicki T., Szczurek-Boruta A., Suchodolska J. (red.): Pedagogika międzykulturowa wobec wykluczenia społecznego i edukacyjnego. Toruń 2011.

Marynowicz-Hetka E.: Pedagogika społeczna. T.1. 2. Warszawa 2007.

Olbrycht K.: Prawda, dobro i piękno w wychowaniu człowieka jako osoby. Katowice 2002.

Radziewicz-Winnicki A.: Pedagogika społeczna. Warszawa 2008.

Surzykiewicz J., Kulesza M. (red.): Integracja w świecie powszechnej migracji. Otwarte pytania pedagogiki społecznej. Warszawa 2008.

Szczurek-Boruta A.: Edukacja i odkrywanie tożsamości w warunkach wielokulturowości – szkice pedagogiczne. Cieszyn-Kraków 2007.

Szczurek-Boruta A., Ogrodzka-Mazur E. (red.): Poza paradygmaty pedagogiki. Pedagogika międzykulturowa. Cieszyn – Warszawa – Toruń 2012.

Winkler M.: Pedagogika społeczna. Przekład M. Wojdak-Piątkowska. Gdańsk 2009.

Uzupełniająca

Ambrozik W., Przyszczypkowski K. (red.): Uniwersytet. Społeczeństwo. Edukacja. Poznań 2004.

Darzyńska J.: Jakość życia w perspektywie pedagogicznej. Kraków 2007.

Dzikowska A.: Funkcjonowanie pedagoga szkolnego w polskim systemie edukacyjnym. Opole 2006.

Gajewska G., Szczęsna A., Doliński A.: Warsztat pracy pedagoga. Zielona Góra 2000.

Gaś Z. B.: Młodzieżowe programy wsparcia rówieśniczego. Warszawa 1995.

Kwieciński Z.: Między patosem a dekadencją. Studia i szkice socjopedagogiczne. Wrocław 2007.

Kromolicka B., Radziewicz-Winnicki A., Noszczyk-Bernasiewicz M. (red.): Pedagogika społeczna w Polsce po 1989 roku. Katowice 2007.

Lewowicki T., Szczurek-Boruta A., Grabowska B. (red.): Przemiany społeczno-cywilizacyjne a edukacja szkolna – problemy rozwoju indywidualnego i kształtowania się tożsamości. Cieszyn – Warszawa - Kraków 2005.

Marody M. (red.): Wymiary życia społecznego. Warszawa 2002.

Modrzewski J.: Socjalizacja i uczestnictwo społeczne. Studium socjopedagogiczne. Poznań 2007.

Modrzewski J. Studia i szkice socjopedagogiczne. Aktualia. Poznań- Kalisz 2011.

Obuchowski K.: Człowiek intencjonalny, czyli o tym, jak być sobą. Poznań 2000.

Piekarski J., Pilch T., Theiss W., Urbaniak-Zając D. (red.): Edukacja społeczna wobec problemów współczesnego człowieka i społeczeństwa. Łódź 2010.

Radziewicz-Winnicki A.: Społeczeństwo w trakcie zmiany społecznej. Rozważania z zakresu pedagogiki społecznej i socjologii transformacji. Gdańsk 2007.

Stephan W. G., Stephan C. W.: Wywieranie wpływu przez grupy. Gdańsk 2003.

Stewart J. (red.): Mosty zamiast murów. O komunikowaniu się między ludźmi. Warszawa 2002.

Syrek E. (red.): Czas społeczny akademickiego uczestnictwa w rozwoju i doskonaleniu civil society. Katowice 2010.

Szczurek-Boruta A.: Zadania rozwojowe młodzieży i edukacyjne warunki ich wypełniania w środowiskach zróżnicowanych kulturowo i gospodarczo – studium pedagogiczne. Katowice 2007.

Urban B., Stanik J.M. (red.): Resocjalizacja. Teoria i praktyka pedagogiczna. Tom 2, Warszawa 2007.

Zielińska M. (red.): Transgraniczność w perspektywie socjologicznej. Teorie, studia, interpretacje. T1,2, Zielona Góra 2003.

Wiedza

ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę na temat środowisk społecznych i wychowawczych, zna terminologię, specyfikę przedmiotową i metodologiczną używaną w pedagogice społecznej oraz w socjoterapii

ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę o uczestnikach działań społecznych (potrzeby indywidualne, społeczne) żyjących w środowiskach zróżnicowanych pod względem społecznym, gospodarczym, kulturowym

ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat zasad i norm etycznych pracy pedagoga społecznego i socjoterapeuty

Umiejętności

krytycznie i refleksyjnie analizuje teksty naukowe z zakresu pedagogiki społecznej, na ich podstawie samodzielnie formułuje, klasyfikuje i proponuje rozwiązania problemów pedagogicznych i sytuacji wychowawczych obejmujących organizowanie społeczności lokalnej, aktywizację i rozwój społeczności, działania społeczne, kształcenie ustawiczne społeczności), potrafi planować działania aktywizujące wybraną społeczność lokalną zgodnie z poznanymi regułami metody środowiskowej

posiada pogłębione umiejętności rozpoznawania potrzeb ludzi różniących się pod wieloma względami: płeć, rasa, religia, wyznanie, narodowość, etniczność, pochodzenie społeczne, status materialny, (nie)pełnosprawność, system wartości itd.; prezentowania własnych poglądów, popierając je argumentacją zaczerpnięta ze znanych koncepcji teoretycznych, twórczo kieruje własnym rozwojem; porozumiewa się przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych

Kompetencje społeczne

ma pogłębioną świadomość integralnej wizji człowieka, świadomość rozwoju własnej tożsamości indywidualnej społecznej, kulturowej i zawodowej oraz świadomość odpowiedzialności za wspieranie procesu kształtowania tożsamości jednostek, grup i zbiorowości w różnych środowiskach społecznych i wychowawczych; świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa kulturowego regionu, kraju, Europy, świata.

docenia znaczenie środowisk społecznych i wychowawczych dla rozwoju jednostek, grup i zbiorowości, umie oceniać zjawiska i zachowania; charakteryzuje się wrażliwością na potrzeby innych ludzi, kulturą pedagogiczną i twórczą postawą w rozwiązywaniu problemów egzystencjalnych, społecznych, opiekuńczo-wychowawczych ludzi różniących się pod wieloma względami: płeć, rasa, religia, wyznanie, narodowość, etniczność, pochodzenie społeczne, status materialny, (nie)pełnosprawność, system wartości itd.

Warunkiem zaliczenia pisemnej pracy egzaminacyjnej na najniższym dopuszczalnym poziomie (ocena dostateczna) jest uzyskanie minimum 50% maksymalnej punktacji testu.

1-2. Specyfika przedmiotowa i metodologiczna pedagogiki środowisk społecznych i wychowawczych.

3-4. Środowiska społeczne – cele, zadania, potrzeby, problemy.

5-6 Środowiska wychowawcze – cele, zadania, potrzeby, problemy.

7-8 Społeczno-pedagogiczny wymiar działania społecznego.

9-10. Uczestnicy działań społecznych (potrzeby indywidualne, społeczne).

11-12. Środowiska zróżnicowane pod względem społecznym, gospodarczym, kulturowym i ich znaczenie dla człowieka.

13-14. Zasady i normy etyczne pracy pedagoga społecznego, socjoterapeuty, geragoga/gerontopedagoga w zakresie prawidłowej adaptacji do określonego etapu życia.

15. Pedagogika społeczna wobec syndromu „niepewnego jutra”.

metody podające (wykład informacyjny, konwencjonalny, konwersatoryjny); problemowe (wykład problemowy, dyskusja); metody eksponujące (prezentacja multimedialna, film).