Kultura żywego słowa: logopedia medialna i emisja głosu

specjalizacyjny

podstawowa wiedza z językoznawstwa, psychologii, komunikacji

Student zostanie zaznajomiony z podstawową wiedzą na temat logopedii, jej przedmiotu, rodzaju zaburzeń mowy, ze szczególnym uwzględnieniem problemów dykcji i emisji głosu.

Tematyka wykładów:

1. Przedmiot i zadania logopedii.

2. Różne ujęcia terminu „mowa”.

3. Biologiczne i kulturowe uwarunkowania mowy i języka.

4. Rozwój mowy dziecka.

5. Typologia zaburzeń mowy. Podstawowe jednostki nozologiczne zaburzeń mowy.

6. Od aktywizacji fonemu poprzez ruch narządów mowy do głoski.

7. Emisja głosu jako narzędzie pracy dziennikarza.

Tematyka ćwiczeń:

2. Niewłaściwie pojmowane appoggio - ciśnienie podgłośniowe a praca mięśni tułowia i szyi.

3. Nośny głos - dynamika a rezonans.

4. Rejestr głowowy, rejestr piersiowy, średnica głosu.

5. Stabilizacja oddechu dynamicznego.

6. Czym jest norma artykulacyjna? Badanie logopedyczne osób zawodowo posługujących się głosem.

7. Ćwiczenia koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej, zasady doboru właściwych ćwiczeń.

8. Podstawy ortofonii i kultury żywego słowa

9. Często popełniane błędy fonacyjne, artykulacyjne, ortofoniczne.

10. Prozodia mowy (akcent, intonacja, tempo).

11. Budowanie ekspresji słowa - praca z tekstem.

12. Posługiwanie się głosem w wystąpieniach publicznych, podstawy pracy z mikrofonem.

Grabias S., Mowa i jej zaburzenia, Zaburzenia dźwiękowej realizacji fonemów języka polskiego – propozycja terminów i klasyfikacji. „Audiofonologia” 1997, nr 10, s. 3-30.

Logopedia. Teoria zaburzeń mowy. Podręcznik akademicki. Red. S. Grabias, M. Kurkowski. Lublin 2012.

Kaczmarek L., Nasze dziecko uczy się mowy. Warszawa 1980.

Pluta-Wojciechowska D., Zaburzenia czynności prymarnych i artykulacji. Podstawy postępowania logopedycznego. Bytom 2013.

Pluta-Wojciechowska D., Dyslalia. Mity i rzeczywistość. W: Nowe podejście w diagnozie i terapii logopedycznej – metoda krakowska. Red. Jagoda Cieszyńska, Z. Orłowska-Popek, M. Korendo. Kraków, s. 65-83.

Sołtys-Chmielowicz A., Klasyfikacje dyslalii. „Audiofonologia” 1997, X, s. 111-116.

Klemensiewicz Z. Prawidła poprawnej wymowy polskiej (wyd. 8, uzupeł. S. Urbańczyk). Kraków: Wydawnictwo Baran i Suszczyński 1995.

Linklater K. Uwolnij swój głos PWST Kraków 2012.

Mierzejewska H., Emiluta-Rozya D., Projekt zestawienia form zaburzeń mowy. „Audiofonologia” 1997. T. 10, s. 37-48.

Konopska L., Wady wymowy u osób z wadami zgryzu. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego. Szczecin 2006.

Ostapiuk B. Dyslalia ankyloglosyjna. O krótkim wędzidełku języka, wadliwej wymowie i skuteczności terapii. Szczecin 2013.

Grygielski Z. Błędne i skompromitowane metody i instrukcje w procesie kształcenia głosu. Zeszyty Naukowe PWST, 6, 2014, 98–101.

Student:

- wie, czym zajmuje się logopedia,

- zna typologię zaburzeń mowy,

- wie, jakie są czynniki rozwoju mowy,

- zna zasady higieny głosu i potrafi z nich korzystać,

- wie, jak dbać o swój głos i zna podstawowe ćwiczenia emisyjne i - artykulacyjne.

Metody nauczania: wykład, dyskusje problemowe, ćwiczenia praktyczne, praca indywidualna i w grupach.

Metody oceniania: aktywność na zajęciach, przygotowanie się do zajęć, 2 sprawdziany pisemne dotyczące treści prowadzonych zajęć.