Elementy psychopatologii i psychologii klinicznej

obowiązkowy

Zalecane: realizacja efektów kształcenia modułu wprowadzenie do psychologii.

Celem zajęć realizowanych w ramach modułu Elementy psychopatologii i psychologii klinicznej jest przekazanie studentom wiedzy o strukturze psychiatrycznej i psychoterapeutyczej opieki zdrowotnej oraz metodach leczenia w perspektywie interdyscyplinarnej. Zajęcia mają również na celu przekazanie studentom wiedzy na temat etiologii, symptomatologii i dynamiki tych zaburzeń i chorób psychicznych, które w największym stopniu upośledzają funkcjonowanie społeczne człowieka. W trakcie realizowania modułu student powinien nabyć umiejętności wstępnego stawiania diagnostycznych hipotez klinicznych (na podstawie obserwacji i wywiadu) oraz kierowania klienta do odpowiedniego specjalisty lub instytucji, a także planowanie interwencji z wykorzystaniem narzędzi prawnych.

Wykład:

1. Problemy diagnozowania zaburzeń psychicznych. Kontrowersje wokół pojęcia normy i patologii w psychologii klinicznej. Społeczno - kulturowe uwarunkowania rozpoznawania zaburzeń psychicznych.

2. Psychopatologia opisowa. Przegląd zaburzeń procesów poznawczych: zaburzenia toku i treści myślenia, spostrzegania, pamięci; zaburzenia świadomości.

3. Psychopatologia opisowa c. d. Zaburzenia sfery emocjonalnej i napędu psychoruchowego.

4. Charakterystyka zaburzeń lękowych. Zespół depresyjny i maniakalny.

5. Zaburzenia psychotyczne. Schizofrenia – kryteria diagnostyczne, epidemiologia, etiologia choroby.

6. Kontrowersje wokół problemu rokowania i „uleczalności” w schizofrenii. Problemy psychospołeczne pacjentów i ich rodzin.

7. Model rehabilitacyjno – edukacyjny w leczeniu zaburzeń psychotycznych. Formy pomocy instytucjonalnej. Rodzaje pozafarmakologicznych oddziaływań wobec pacjentów i ich rodzin ze szczególnym uwzględnieniem programów edukacyjnych.

Ćwiczenia:

1. Społeczne i kulturowe uwarunkowania diagnozy zaburzeń psychicznych; zaburzenia i choroby psychiczne w różnych kręgach kulturowych; spostrzeganie zaburzeń i chorób psychicznych w polskim społeczeństwie.

2. ICD – 10 – charakterystyka, wady i zalety; psychopatologia opisowa – zaburzenia spostrzegania i pamięci.

3. Zaburzenia toku i treści myślenia; zaburzenia emocji i nastroju – analiza przypadków.

4. Odczytywanie i odpisywanie na listy pacjentów jednego z Dziennych Oddziałów Psychiatrycznych – analiza w kontekście zaburzeń toku i treści myślenia oraz zaburzeń emocji i nastroju; temat tolerancji zaburzeń i chorób psychicznych przez polskie społeczeństwo.

5. Interwencja kryzysowa w sytuacji zagrożenia zdrowia i życia klienta; zespoły schizofreniczne – objawy, rokowania, występowanie; analiza przypadku

6. Geneza schizofrenii; tworzenie planu kampanii społecznych mających na celu zwrócenie uwagi społeczeństwa na trudności osób chorujących psychicznie

7. Propozycja zajęć warsztatowych i socjoterapeutycznych dla osób chorujących na schizofrenię i ich rodzin; prezentacja form pomocy instytucjonalnej

Carson R. C., Butcher J. N., Mineka S. (2003). Psychologia zaburzeń, t. 1. Gdańsk: GWP.

Seligman M. E. P., Walker E. F., Rosenhan D. L. (2003). Psychopatologia. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo.

Społeczna psychologia kliniczna /red./ Sęk H., cz.1, roz. 3, & 3.2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Podstawy psychiatrii /red./ M. Jarosz, S. Cwynar, roz. I, II (ostatnie wydanie).

Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD – 10.

Psychologia. Podręcznik akademicki – J. Strelau /red./, cz.3.

Cierpiałkowska L. (2011), Psychopatologia, Warszawa: WN Scholar;

Cierpiałkowska L., Zalewska M. (2008). Psychopatologia w: Strelau J., Doliński D. (red.) Psychologia. Podręcznik akademicki. Tom 2. Gdańsk: GWP

Kalat J.W. (2012), Biologicznie podstawy psychologii, Warszawa: PWN;;

Światowa Organizacja Zdrowia (1998), Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Badawcze kryteria diagnostyczne, Kraków – Warszawa: UWM „Versalius”;

Seligman M.E.P., Walker E.F., Rosenhan D.L. (2003), Psychopatologia, Poznań: Zysk i S-ka;

Stemplewska – Żakowicz K. (2009), Diagnoza Psychologiczna. Diagnozowanie jako kompetencja profesjonalna, Gdańsk: GWP.

Student ma podstawową wiedzę o strukturze psychiatrycznej i psychoterapeutycznej opieki zdrowotnej, instytucjach pomocowych i formach leczenia

Student dysponuje podstawową wiedzą o wybranych zaburzeniach psychicznych (opisywanych w systemie klasyfikacyjnym ICD-10), ich uwarunkowaniach, objawach, mechanizmach powstawania, leczeniu i profilaktyce oraz zna stosowane w psychologii i medycynie kryteria rozróżnienia zdrowia psychicznego od zaburzeń oraz konsekwencje ich stosowania

Student posiada informacje o regulacjach prawnych dotyczących leczenia psychiatrycznego

Student potrafi identyfikować najczęściej występujące przejawy zaburzeń psychicznych oraz zaproponować dalsze postępowanie specjalistyczne

Student potrafi zaplanować adekwatną interwencję w sytuacji ujawnienia przestępstwa wobec osoby nieletniej

Student ma świadomość użyteczności wiedzy z zakresu psychopatologii w praktyce zawodowej pracownika socjalnego

Student ma przekonanie o sensie i potrzebie etycznej oraz profesjonalnej pracy z klientami

Zaliczenie egzaminu pisemnego zawierający pytania testowe, których celem jest sprawdzenie wiedzy z zakresu analizowanych treści.

Skala ocen:

51%-60%=dst

61%-70%-dst+

71%-80%=db

81%-90%=db+

91%-100%=bdb

100% to wynik maksymalny w teście

Uzyskanie minimum 50% punktów z kolokwium zaliczeniowego.

Kolokwium składa się z pytań testowych – otwartych oraz zamkniętych. Kolokwium odbędzie się na ostatnich zajęciach w semestrze. Będzie trwało 45 minut. Po napisaniu odpowiedzi przez studentów zostaną omówione pytania i ewentualne trudności.