Korekta zaburzeń rozwoju dziecka

obowiązkowy

Osiągnięcie na studiach pierwszego stopnia efektów kształcenia związanych z kwalifikacjami uprawniającymi do wykonywania zawodu nauczyciela

Moduł obejmuje pogłębione treści z zakresu zaburzeń rozwoju u dzieci. Student posiada umiejętność trafnego doboru metod terapii psychopedagogicznej. Potrafi stworzyć programy terapii, ocenić jej przebieg i efekty. Korzysta z literatury interdyscyplinarnej, zna specjalistyczną terminologię przedmiotu. Zajęcia w formie wykładowej oraz praca własna studenta mają doprowadzić do uzyskania założonych efektów pedagogicznych.

Tematyka wykładów:

1. Współczesne definicje i rozumienie pojęcia zaburzeń rozwoju dziecka oraz wczesnej interwencji terapeutycznej.

2. Kompleksowość oddziaływań czynników biologiczno-psychologicznych, ekonomiczno-społecznych i pedagogicznych w mechanizmie powstawania trudności edukacyjnych dziecka.

3. Diagnoza osiągniętego przez dziecko poziomu rozwoju poznawczego.

5. Zaburzenia rozwoju motorycznego i lateralizacji dziecka.

6. Zaburzenia przetwarzania sensorycznego. Diagnoza i terapia.

7. Rozwój mowy dziecka.

8. Wybrane grupy ryzyka: ryzyko dysleksji, nadpobudliwość psychoruchowa, lęk i agresja.

Tematyka ćwiczeń:

1. Oddziaływania terapeutyczno- wychowawcze. Wybrane Problemy teoretyczne.

2. Organizacja procesu terapeutycznego.

3. Wybrane metody stosowane w terapii dziecka. Praca z ciałem i oddechem.

4. Wybrane metody stosowane w terapii dziecka. Metoda symboli dźwiękowych. Wczesna nauka czytania.

5. Diagnoza i planowanie pracy terapeutycznej dzieckiem: arkusze diagnostyczne, konstruowanie indywidualnych programów terapeutycznych.

6. Przebieg zajęć terapeutycznych – analiza i konstruowanie scenariuszy zajęć terapeutycznych.

7. Prezentacja opracowanych przez studentów programów terapii oraz scenariuszy zajęć terapeutycznych.

Wykłady:

1. Cieszyńska J., Korendo M., Wczesna interwencja terapeutyczna, Kraków 2007.

2. Gruszczyk – Kolczyńska E., Zielińska E., Nauczycielska diagnoza gotowości do podjęcia nauki szkolnej, Kraków 2011.

3. Jarosz E., Wysocka E., Diagnoza psychopedagogiczna. Podstawowe Problemy i rozwiązania, Kraków 2006.

4. Jarosz E., Wybrane obszary diagnozowania pedagogicznego, Katowice 2005.

5. Kołakowski A. (red.), Zaburzenia zachowania u dzieci. Teoria i praktyka, Sopot 2013.

6. Odowska – Szlachcic B., Metoda integracji sensorycznej, Gdańsk 2013.

7. Piszczek M., Diagnoza i wspomaganie rozwoju dziecka. Wybrane zagadnienia, Warszawa 2007.

Uzupełniająca:

1. Kohut D. (red.), Dziecko o specjalnych potrzebach w kręgu interdyscyplinarnej terapii, Kraków 2013.

2. Stankowski A., Moczia K. (red.), Wybrane problemy kompleksowej diagnozy, profilaktyki i wsparcia, Katowice 2010.

3. Wolańczyk T., Komender J., Zaburzenia emocjonalne i behawioralne u dzieci, Warszawa 2005.

Ćwiczenia:

1. Chmielewska E., Zabawy logopedyczne i nie tylko. Poradnik dla nauczycieli i rodziców, Kielce 1995.

2. Domagalska M., Czytam- patrzę- działam, Kraków 2004.

3. Florkiewicz V., Terapia pedagogiczna, Łódź 2007.

4. Franczak A., Krajewska K., Zabawy i ćwiczenia na cały rok. Propozycje do pracy z dziećmi młodszymi o specjalnych potrzebach edukacyjnych, Kraków 2003.

5. Jastrząb J., Usprawnianie funkcji percepcyjno-motorycznych dzieci dyslektycznych, Warszawa 1994.

6. Kaja B., Zarys terapii dziecka, Bydgoszcz 1999.

7. Skorek E.M. (red.), Terapia pedagogiczna, tom 1 i 2, Kraków 2004.

Uzupełniająca:

1. Czajkowska I., Herda K. Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne w szkole, WSiP. Warszawa 1989.

2. Jastrząb J. (red.), Edukacja terapeutyczna, Toruń 2002

3. Popek S. Barwy i psychika, percepcja, ekspresja, projekcji, Lublin 1999.

4. Tomczak J., Ziętara R., Kwestionariusz diagnozy i narzędzia badawcze w terapii pedagogicznej, Kraków 2006.

5. Zakrzewska B., 1996: Trudności w czytaniu i pisaniu — modele ćwiczeń, WSiP, Warszawa.

Student ma pogłębioną wiedzę na temat rozwoju człowieka, wyjaśnia znaczenie pojęcia „zaburzenia rozwoju”, potrafi dokonać ich klasyfikacji.

Studenta posiada uporządkowaną wiedzę z zakresu terapii pedagogicznej.

Student wykorzystuje i integruje wiedzę teoretyczną do interpretowania sytuacji dziecka z zaburzeniami rozwojowymi

Student ma przekonanie o konieczności profesjonalnego podejścia do własnych działań terapeutycznych w pracy z dziećmi i młodzieżą. Ma świadomość zagrożeń wynikających z braku profesjonalizmu w pracy zawodowej.

Zastosowane metody oceny: egzamin pisemny oraz projekt grupowy.

Ocenę końcową stanowi średnia arytmetyczna ocen z ćwiczeń (ocena z projektu grupowego i aktywności) oraz ocena z egzaminu. W przypadku otrzymania oceny niedostatecznej z ćwiczeń lub egzaminu należy ją poprawić w ustalonym terminie. Ocena niedostateczna jest brana jako składowa do wyliczenia średniej oceny z modułu.