Fakultet - Re-animacja - pedagogika z kreskówek

fakultatywny

Podstawowe umiejętności interpretacji tekstu oraz umiejętność wykorzystania wiedzy z przedmiotów ogólnych nabytej w trakcie wcześniejszych etapów studiów.

Jeśli pedagogika z kultury, to dlaczego nie z kreskówek? Nie tylko dlatego, że filmy animowane są niemal automatycznie postrzegane za dedykowane głównie dzieciom. Nie brakuje przecież kreskówek dla dorosłych, animacji często daleko bardziej ciekawych i subtelnych niż niejeden „poważny” film czy powieść.

Pierwszą kreskówkę datuje się na rok 1908 – odtąd stworzony w tym gatunku tysiące tematów i tyleż samo uniesień. Jednak nawet te czasowo nieodległe, najbardziej oswojone (w dzieciństwie?) dzieła z wytwórni Disneya przywrócone do życia w ponownym odczytaniu (re-animacja) znaczą często inaczej, operując bogatym odniesieniem do kultury. Oto więc zadanie dziecinnie proste i jednocześnie akademicko poważne: nie oddawajmy kreskówek wyłącznie dzieciom!

Projekt zajęć, zorientowany na kulturową wizję uprawiania pedagogiki, zakłada przede wszystkim interpretacje animacji przy narzędziowym wsparciu wybranych tekstów z proponowanej listy. Zarys tematyki [w nawiasach niektóre animacje]:

• Początki animacji i „wierzgająca” historia, czyli kreskówki (podwójnie) historyczne [m.in. Fantasmagorie (1908), Herkules (1997), Pocahontas (1995), Mulan (1998)];

• Królewskość króla Juliana, czyli o ironii pedagogicznej [Kung-fu Panda, Madagaskar (I: 2005, II: 2008, III: 2012), Pingwiny z Madagaskaru (2008-)];

• Podmiotowość utracona [Smerfy, Film o pszczołach];

• Wychowywanie psów, tresura smoków i masakrowanie kotów [m.in. Tom&Jerry, Kot Sylwester, Różowa Pantera, The Cat-Piano (2009), Jak wytresować smoka (2010), 101 dalmateńczyków (1961)];

• Animowana nieświadomość [Królik Buggs, Alicja w Krainie Czarów, Diabeł Tasmański, Struś pędziwiatr];

• Ciało bohatera [m.in. Inspektor Gadżet, Transformers, Pinokio (1940), Mała Syrenka (1989)];

• Dramat happyendu – szczęśliwe zakończenia, które psują wszystko.

Bobis L.: Kot. Historia i legendy.

Brocki M. Ciało – rzecz o jednej z najbardziej agresywnych metafor XX wieku. W: Poszukiwanie sensów. Lekcje czytania z kultury. Red. P. Kowalski, Z. Libera

Burszta W.: Asterix w Disneylandzie

Cortázar J.: Ciągłość parków

H. White: Poetyka pisarstwa historycznego. Red. E. Domańska. Przeł. E. Domańska, M. Loba, A. Marciniak, M. Wilczyński. Universitas. Kraków 2000.

Nawarecki A.: Świat w oczach Ira. W: Zwierzęta i ludzie. Red. J. Kurek, K. Maliszewski.

Szahaj A.: Ironia, majsterkowanie i miłość. W: Moralność i etyka w ponowoczesności. Red. Z. Sareło.

Žižek S.: Ciało które nie chciało umrzeć. W: tegoż: Patrząc z ukosa. Do Lacana przez kulturę popularną.

Žižek S.: Kłopoty z Realnym czyli Lacan ogląda „Obcego”. W: tegoż: Lacan. Przewodnik Krytyki Politycznej.

Student ma podstawową wiedzę o uczestnikach działalności edukacyjnej, wychowawczej, opiekuńczej i pomocowej.

Student pracuje w zespole, pełniąc różne role; przyjmuje i wyznacza zadania, ma elementarne umiejętności organizacyjne pozwalające na realizację celów związanych z projektowaniem i podejmowaniem działań profesjonalnych

Student potrafi animować prace nad rozwojem uczestników procesów pedagogicznych, oraz wspierać ich w samodzielności, zdobywaniu wiedzy, a także inspirować do działania.

Student sumiennie przygotowuje się do swojej pracy, projektuje i wykonuje działania pedagogiczne.

Ocena na postawie eseju opisującego dowolnie wybrany temat pedagogiczny z ważnym wykorzystaniem kontekstu konkretnych/konkretnej animacji.