Pedagogika porównawcza

obowiązkowy

-

Wszystkie, przedstawione efekty kształcenia z zakresu: Pedagogiki porównawczej planuje się osiągnąć za pomocą wykładowej oraz ćwiczeniowej formy kształcenia, dodatkowo zostaną pogłębione poprzez pracę własną studenta. Celem modułu jest zaznajomienie studentów z teoretycznymi i praktycznymi zagadnieniami dotyczącymi funkcjonowania systemów edukacyjnych oraz ich współczesnymi przeobrażeniami.

Wykład:

1. Wprowadzenie do zagadnień pedagogiki porównawczej.

2. Geneza, koncepcje i główni przedstawiciele pedagogiki komparatystycznej.

3. System edukacji w Polsce na tle porównawczym. Transformacja systemu edukacji w Polsce.

4. Szkoła i nauczyciel XXI. Edukacja alternatywna.

5. Kształcenie na odległość w praktyce edukacyjnej. Edukacja ustawiczna.

6. Globalizacja współczesnego świata i edukacji. Raporty edukacyjne.

7. Edukacja i nierówności społeczne (kształcenie specjalne, inkluzyjne).

Ćwiczenia:

1. Przedmiot pedagogiki porównawczej. Podstawowe pojęcia.

2. Metodologiczne podstawy badań porównawczych.

3. System edukacyjny – jego struktura w teorii i w praktyce.

4-6. Analiza porównawcza systemów edukacyjnych wybranych państw świata np. Niemcy, Czechy, Japonia, Francja, Holandia itp.

7. Aktualne wyzwania/problemy współczesnej edukacji np. szkolnictwo zawodowe, obowiązek szkolny, e-learning, wielokulturowość, itp.

Literatura podstawowa:

BŁAŻEJEWSKI W., Pedagogika porównawcza. Materiały pomocnicze dla studentów, Rzeszów 2006.

• JASIŃSKI Z., KARCZ E. (red.), Pedagogika porównawcza: konteksty teoretyczne i praktyczne, Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego, Opole 2005.

• PACHOCIŃSKI R., Pedagogika porównawcza. Podręcznik akademicki ,Wyd. 2 , "Żak", Warszawa 2007.

• WALEWANDER E., "O duszy nauczycielstwa" - przed stu laty i dziś, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2012.

• SEREDYŃSKA A., Zarys pedagogiki porównawczej: zagadnienia dotyczące systemów wychowania i oświaty w wybranych krajach, Wydaw. WAM, Kraków 2005.

• PROKOP J., Wprowadzenie do pedagogiki porównawczej. Teoria i praktyka europejska, Wydawca Erica, Warszawa 2013

• MOROZ H. (red.), Problemy doskonalenia systemu edukacyjnego w Polsce, Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2008.

• STECYK A., Wartość systemów e-learningowych w podmiotach edukacyjnych, Difin, Warszawa 2013.

Literatura uzupełniająca:

• PRUCHA J., Pedagogika porównawcza: podstawy międzynarodowych badań oświatowych. Podręcznik akademicki, Warszawa 2004.

• SEGIET W. (red.), Edukacja - stratyfikacja społeczna - tożsamość młodzieży: studium pedagogiki porównawczej i socjologii edukacji, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, Poznań 2012.

• Uczenie się przez całe życie: rola systemów edukacji w państwach członkowskich Unii Europejskiej, Lizbona 2000. http://www.eurydice.org.pl/sites/eurydice.org.pl/files/lifelong.pdf

• KRAWIEC B., Konfrontacja mitów oświatowych z komparatystyką pedagogiczną, Oficyna Wydaw. "Impuls", Kraków 2007

• SCHNEIDER M., Transformacja edukacji w Polsce na tle dążeń do integracji europejskiej: tezy, poszukiwania, stan, perspektywy, Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, Bydgoszcz 2005.

• THIEME J. K., Szkolnictwo wyższe: wyzwania XXI wieku: Polska, Europa, USA, Wydawca Difin, Warszawa 2009.

• WYCZESANY J., Systemy oświatowe w krajach Unii Europejskiej: działania na rzecz osób niepełnosprawnych, W: Edukacja i pomoc specjalna osobom niepełnosprawnym w krajach europejskich, (red.) J. Wyczesany, Z. Gajdzica, Cieszyn 2003, s. 7-13

• PENKOWSKA G., Meandry e-learningu, "Difin", Warszawa 2010.

• LEWOWICKI T., SIEMIENIECKI B. (red.), Kształcenie na odległość w praktyce edukacyjnej, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2009.

• GROMKOWSKA-MELOSIK A., GMEREK T., Problemy nierówności społecznej w teorii i praktyce edukacyjnej, Wyd. Impuls, Kraków 2008.

Student posiada pogłębioną i usystematyzowaną wiedzę o współczesnych kierunkach rozwoju pedagogiki; zna genezę koncepcje i głównych przedstawicieli pedagogiki komparatystycznej.

Student prezentuje uporządkowaną wiedzę na temat teorii wychowania, uczenia się i nauczania oraz innych procesów edukacyjnych.

Student prezentuje uporządkowaną wiedzę na temat organizacji i funkcjonowania oraz celów i zadań instytucji wchodzących w skład systemów oświaty w Polsce oraz w wybranych krajach świata.

Student kreatywnie, zgodnie współpracuje z członkami grupy, wyznacza cele działań optymalne dla grupy; student sprawnie i skutecznie komunikuje się z członkami swego zespołu (także drogą elektroniczną).

Student kształtuje postawę „pedagoga jutra” otwartego na zmiany, ustawicznie dążącego do uzupełniania i aktualizowania wiedzy oraz nabywania nowych kompetencji; student potrafi jednoznacznie ocenić własną znajomość współczesnych trendów w kulturze polskiej i europejskiej;

Ocenę końcową z modułu ustala się na podstawie średniej arytmetycznej ocen z ćwiczeń (ocena z pracy pisemnej, aktywności i frekwencji na zajęciach) oraz z wykładu (ocena z testu wiedzy). W przypadku otrzymania oceny negatywnej (2,0) z ćwiczeń i/lub wykładu, która musi zostać poprawiona w 2 terminie, będzie ona brana jako składowa do wyliczenia średniej arytmetycznej oceny końcowej modułu.