Podstawy diagnozy środowiska społecznego i wychowawczego w teorii i praktyce

Przedmiot z zakresu podstaw diagnozy środowiska społecznego i wychowawczego w teorii i praktyce powinien umożliwić studentom wykorzystanie wiedzy z zakresu pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej, wiedzy o rodzinie, psychologii społecznej, by w sposób całościowy – holistyczny uczyć się umiejętnego i adekwatnego do warunków, sytuacji i aktualnych problemów diagnozowania środowiska społecznego dzieci i młodzieży. Diagnoza taka ma swoje teoretyczne podstawy podejmowanych działań, podzielona jest na etapy i mierzona jest określonymi wskaźnikami. Elementem ważnym jest uwzględnienie tych wskaźników w odniesieniu do potrzeb rozwojowych, społecznych, wychowawczych dziecka i jego rodziny, środowiska wychowującego i wspierającego w sytuacjach społecznych i w środowisku lokalnym. Ważnym zagadnieniem jest potrzeba wykorzystania elementów cyklu diagnostycznego, poszukiwanie i diagnozowanie ograniczeń w świadczeniach rodzinnych i społecznych (także instytucjonalnych) wobec dziecka, poszukiwanie i diagnozowanie możliwych przejawów dysfunkcjonalności u dzieci i młodzieży z grup tzw. ryzyka w celu ich minimalizowania drogą kompensacji na rożnych płaszczyznach socjalizacji.

Przedmiot z zakresu podstaw diagnozy środowiska społecznego i wychowawczego w teorii i praktyce powinien umożliwić studentom wykorzystanie wiedzy z zakresu pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej, wiedzy o rodzinie, psychologii społecznej, by w sposób całościowy – holistyczny uczyć się umiejętnego i adekwatnego do warunków, sytuacji i aktualnych problemów diagnozowania środowiska społecznego dzieci i młodzieży. Diagnoza taka ma swoje teoretyczne podstawy podejmowanych działań, podzielona jest na etapy i mierzona jest określonymi wskaźnikami. Elementem ważnym jest uwzględnienie tych wskaźników w odniesieniu do potrzeb rozwojowych, społecznych, wychowawczych dziecka i jego rodziny, środowiska wychowującego i wspierającego w sytuacjach społecznych i w środowisku lokalnym. Ważnym zagadnieniem jest potrzeba wykorzystania elementów cyklu diagnostycznego, poszukiwanie i diagnozowanie ograniczeń w świadczeniach rodzinnych i społecznych (także instytucjonalnych) wobec dziecka, poszukiwanie i diagnozowanie możliwych przejawów dysfunkcjonalności u dzieci i młodzieży z grup tzw. ryzyka w celu ich minimalizowania drogą kompensacji na rożnych płaszczyznach socjalizacji.

Przedmiot z zakresu podstaw diagnozy środowiska społecznego i wychowawczego w teorii i praktyce powinien umożliwić studentom wykorzystanie wiedzy z zakresu pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej, wiedzy o rodzinie, psychologii społecznej, by w sposób całościowy – holistyczny uczyć się umiejętnego i adekwatnego do warunków, sytuacji i aktualnych problemów diagnozowania środowiska społecznego dzieci i młodzieży. Diagnoza taka ma swoje teoretyczne podstawy podejmowanych działań, podzielona jest na etapy i mierzona jest określonymi wskaźnikami. Elementem ważnym jest uwzględnienie tych wskaźników w odniesieniu do potrzeb rozwojowych, społecznych, wychowawczych dziecka i jego rodziny, środowiska wychowującego i wspierającego w sytuacjach społecznych i w środowisku lokalnym. Ważnym zagadnieniem jest potrzeba wykorzystania elementów cyklu diagnostycznego, poszukiwanie i diagnozowanie ograniczeń w świadczeniach rodzinnych i społecznych (także instytucjonalnych) wobec dziecka, poszukiwanie i diagnozowanie możliwych przejawów dysfunkcjonalności u dzieci i młodzieży z grup tzw. ryzyka w celu ich minimalizowania drogą kompensacji na rożnych płaszczyznach socjalizacji.