Pedagogika środowisk społecznych i wychowawczych

obowiązkowy

Student posiada wiedzę ogólnopedagogiczną, zdobytą w ramach kształcenia kierunkowego w dotychczasowym kształceniu akademickim z zakresu: wprowadzenia do pedagogiki ogólnej, pedagogiki społecznej, psychologii, dydaktyki, teorii wychowania.

na wykładach prezentowane będą kwestie i problemy zarówno teoretyczne, jak i praktyczne;

Ćwiczenia - analiza krytyczna i praktyczna weryfikacja poznanych zagadnień, w oparciu o teksty źródłowe szczegółowe i poszerzające problematykę.

Celem modułu jest pogłębienie i uporządkowanie wiedzy dotyczącej środowisk życia człowieka (środowisko lokalne, rodzina, grupa rówieśnicza, szkoła, pozaszkolne środowisko wychowawcze); analiza społeczno-kulturowych i środowiskowych determinantów życia człowieka w różnych jego etapach; rozwijanie potrzeby studiowania i umiejętności analizy tekstów naukowych, samodzielnego formułowania, klasyfikowania i rozwiązywania problemów pedagogicznych i sytuacji wychowawczych; kształtowanie właściwej postawy etycznej pedagoga społecznego socjoterapeuty. Problematyka ta oscyluje wokół dzieci i młodzieży, perspektyw i zagrożeń rozwojowych; dorosłości – szans i barier sukcesu życiowego, później dorosłości –potrzeb i determinantów ich uczestnictwa społecznego; problemów zróżnicowania środowisk, wielokulturowości i międzykulturowości.

Borowska T. (red.): Pedagogika wobec zagrożeń, kryzysów i nadziei. Kraków 2002.

Frąckowiak T. O pedagogice nadziei. Fascynacje i asocjacje aksjologiczne. Poznań 2007.

Konopczyński M., Theiss W., Winiarski M. (red.): Pedagogika społeczna. Przestrzenie życia i edukacji. Warszawa 2010.

Lewowicki T., Szczurek-Boruta A., Suchodolska J. (red.): Pedagogika międzykulturowa wobec wykluczenia społecznego i edukacyjnego. Toruń 2011.

Marynowicz-Hetka E.: Pedagogika społeczna. T.1. 2. Warszawa 2007.

Olbrycht K.: Prawda, dobro i piękno w wychowaniu człowieka jako osoby. Katowice 2002.

Radziewicz-Winnicki A.: Pedagogika społeczna. Warszawa 2008.

Surzykiewicz J., Kulesza M. (red.): Integracja w świecie powszechnej migracji. Otwarte pytania pedagogiki społecznej. Warszawa 2008.

Szczurek-Boruta A.: Edukacja i odkrywanie tożsamości w warunkach wielokulturowości – szkice pedagogiczne. Cieszyn-Kraków 2007.

Szczurek-Boruta A., Ogrodzka-Mazur E. (red.): Poza paradygmaty pedagogiki. Pedagogika międzykulturowa. Cieszyn – Warszawa – Toruń 2012.

Winkler M.: Pedagogika społeczna. Przekład M. Wojdak-Piątkowska. Gdańsk 2009.

Wiedza

ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę na temat środowisk społecznych i wychowawczych, zna terminologię, specyfikę przedmiotową i metodologiczną używaną w pedagogice społecznej oraz w socjoterapii

ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę o uczestnikach działań społecznych (potrzeby indywidualne, społeczne) żyjących w środowiskach zróżnicowanych pod względem społecznym, gospodarczym, kulturowym

ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat zasad i norm etycznych pracy pedagoga społecznego i socjoterapeuty

Umiejętności

krytycznie i refleksyjnie analizuje teksty naukowe z zakresu pedagogiki społecznej, na ich podstawie samodzielnie formułuje, klasyfikuje i proponuje rozwiązania problemów pedagogicznych i sytuacji wychowawczych obejmujących organizowanie społeczności lokalnej, aktywizację i rozwój społeczności, działania społeczne, kształcenie ustawiczne społeczności), potrafi planować działania aktywizujące wybraną społeczność lokalną zgodnie z poznanymi regułami metody środowiskowej

posiada pogłębione umiejętności rozpoznawania potrzeb ludzi różniących się pod wieloma względami: płeć, rasa, religia, wyznanie, narodowość, etniczność, pochodzenie społeczne, status materialny, (nie)pełnosprawność, system wartości itd.; prezentowania własnych poglądów, popierając je argumentacją zaczerpnięta ze znanych koncepcji teoretycznych, twórczo kieruje własnym rozwojem; porozumiewa się przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych

Kompetencje społeczne

ma pogłębioną świadomość integralnej wizji człowieka, świadomość rozwoju własnej tożsamości indywidualnej społecznej, kulturowej i zawodowej oraz świadomość odpowiedzialności za wspieranie procesu kształtowania tożsamości jednostek, grup i zbiorowości w różnych środowiskach społecznych i wychowawczych; świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa kulturowego regionu, kraju, Europy, świata.

docenia znaczenie środowisk społecznych i wychowawczych dla rozwoju jednostek, grup i zbiorowości, umie oceniać zjawiska i zachowania; charakteryzuje się wrażliwością na potrzeby innych ludzi, kulturą pedagogiczną i twórczą postawą w rozwiązywaniu problemów egzystencjalnych, społecznych, opiekuńczo-wychowawczych ludzi różniących się pod wieloma względami: płeć, rasa, religia, wyznanie, narodowość, etniczność, pochodzenie społeczne, status materialny, (nie)pełnosprawność, system wartości itd.

Ocena końcowa modułu

Średnia ważona z poszczególnych sposobów weryfikacji efektów kształcenia (praca egzaminacyjna 70%, zaliczenie z ćwiczeń 30%), przy założeniu, że wszystkie sposoby weryfikacji efektów kształcenia zaliczone są pozytywnie.

Egzamin

Warunkiem zaliczenia pisemnej pracy egzaminacyjnej na najniższym dopuszczalnym poziomie (ocena dostateczna) jest uzyskanie minimum 50% maksymalnej punktacji testu.

Ćwiczenia

Kolokwium zaliczeniowe - student otrzymuje najniższą ocenę pozytywną po zdobyciu minimum 50% maksymalnej punktacji testu, najwyższą po uzyskaniu 95% punktacji.

Ocena ciągła

Student otrzymuje najniższą ocenę pozytywną po zdobyciu 25% punktów za aktywność, najwyższą zaś za otrzymanie 75% maksymalnej liczby punktów.