Podstwy pedagogiki specjalnej

obowiązkowy

Podstawy pedagogiki specjalnej są modułem wprowadzającym w szczegółową wiedzę na temat niepełnosprawności, jej uwarunkowań, społecznych mechanizmów inkluzji i ekskluzji osób niepełnosprawnych i z zaburzonym zachowaniem. Ważnym celem zajęć jest zapoznanie studentów z teoretycznymi podstawami pedagogiki specjalnej – jej celami, subdyscyplinami, paradygmatami, terminologią.

Podstawy pedagogiki specjalnej są modułem wprowadzającym w szczegółową wiedzę na temat niepełnosprawności, jej uwarunkowań, społecznych mechanizmów inkluzji i ekskluzji osób niepełnosprawnych i z zaburzonym zachowaniem. Ważnym celem zajęć jest zapoznanie studentów z teoretycznymi podstawami pedagogiki specjalnej – jej celami, subdyscyplinami, paradygmatami, terminologią. Prócz tego do ważnych założeń należy realizacja treści dotyczących szeroko pojętego wsparcia społecznego, procesów rehabilitacji społecznej, resocjalizacji, wychowania i edukacji osób z zaburzeniami w rozwoju i zachowaniu. Zajęcia służą zatem także poznaniu typów, funkcji różnych instytucji działających na rzecz osób niepełnosprawnych i wykluczonych społecznie, wchodzących w konflikt z prawem i obyczajem. Ważne by w trakcie zajęć studenci nabyli prawidłowych postaw wobec osób z zaburzeniami, wdrożyli się do ciągłego aktualizowania swojej wiedzy i systematycznego działania na rzecz osób niepełnosprawnych w środowiskach lokalnych.

Błeszyński J.: Pedagogika specjalna, [w:] B. Śliwerski (red.): Pedagogika. T. 3. Subdyscypliny wiedzy pedagogicznej. GWP, Gdańsk 2006.

Barnes C., Mercer G.: Niepełnosprawność. Warszawa 2008, Sic.

Dykcik W. (red.): Pedagogika specjalna. Poznań 2005, Wyd. UAM.

Chrzanowska I.: Zaniedbane obszary edukacji – pomiędzy pedagogiką a pedagogiką specjalną. Wybrane zagadnienia. Kraków 2009, Impuls.

Krause A.: Paradygmaty pedagogiki specjalnej. Kraków 2010, Impuls.

Sękowska Z. Wprowadzenie do pedagogiki specjalnej. Warszawa 2001, APS.

Smith D. D.: Pedagogika specjalna. T. 1-2. Warszawa 2009, PWN.

Speck O.: Niepełnosprawni w społeczeństwie. Gdańsk 2005, GWP.

Bobińska K. i In. (red.): Niepełnosprawność intelektualna – etiopatogeneza, epidemiologia, diagnoza, terapia. Wrocław 2012, Wyd. Continuo.

Chodkowska M. (red.): Interdyscyplinarność w teorii i praktyce pedagogiki specjalnej. Lublin 1999. Wyd. UMCS

Krause A.: Człowiek niepełnosprawny wobec przeobrażeń społecznych. Kraków 2004, Impuls.

Obuchowska I. (red.): Dziecko niepełnosprawne w rodzinie. Warszawa 1995, WSiP

Palak Z. (red.): Pedagogika specjalna w zreformowanym ustroju edukacyjnym. Lublin 2001, Wyd. UMCS

zna podstawową terminologię z zakresu pedagogiki specjalnej, rozumie jej źródła oraz zastosowanie w obrębie pokrewnych dyscyplin naukowych; ma elementarną, uporządkowaną wiedzę na temat różnych subdyscyplin pedagogiki specjalnej, obejmującą terminologię, teorię i metodykę

ma podstawową wiedzę na temat zaburzeń rozwoju człowieka w cyklu życia zarówno w aspekcie biologicznym, jak i psychologicznym oraz społecznym; zna najważniejsze tradycje i współczesne nurty funkcjonowania społecznego osób niepełnosprawnych i z zaburzeniami zachowania, orientuje się w historycznych, kulturowych i społecznych uwarunkowaniach funkcjonowania społecznego ludzi niepełnosprawnych

charakteryzuje się postawą poszukującą i udoskonalającą własny warsztat pracy, rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie ze szczególnym uwzględnieniem aktualizowania wiedzy w zakresie biologicznych i społecznych uwarunkowań niepełnosprawności i zaburzeń w zachowaniach

docenia znaczenie pedagogiki specjalnej dla utrzymania i rozwoju prawidłowych więzi w środowiskach społecznych i odnosi zdobytą wiedzę do projektowania działań zawodowych (zwłaszcza w zakresie rehabilitacji i resocjalizacji)

charakteryzuje się postawą szacunku i zrozumienia wobec ludzi niepełnosprawnych, a także umiejętnością właściwego zachowania się wobec nich i ich rodzin

ma uporządkowaną wiedzę dotyczącą podstaw funkcjonowania współczesnych systemów wsparcia osób niepełnosprawnych oraz z zaburzeniami zachowania; zna najważniejsze funkcjonujące instytucje prowadzące działalność o charakterze opiekuńczo-wychowawczym, edukacyjnym, resocjalizacyjnym, rehabilitacyjnym, medycznym oraz socjalnym

Średnia arytmetyczna ocen z wymaganych w module sposobów weryfikacji efektów kształcenia (w skali 2.0 – 5.0)

-przy założeniu, że wszystkie sposoby weryfikacji efektów kształcenia zostały zaliczone pozytywnie (tzn. co najmniej na ocenę dostateczną)

egzamin ustny: sprawdzenie stopnia znajomości wiedzy przekazywanej na wykładach, ćwiczeniach oraz zaczerpniętej z literatury przedmiotu