Terapia specyficznych trudnosci dziecka w uczeniu sie matematyki (różnice programowe) [12-PE-ZTP-N1-TTM-R]
semestr letni 2017/2018
Wykład,
grupa nr 1
Przedmiot: | Terapia specyficznych trudnosci dziecka w uczeniu sie matematyki (różnice programowe) [12-PE-ZTP-N1-TTM-R] |
Zajęcia: |
semestr letni 2017/2018 [2017/2018L]
(zakończony)
Wykład [W], grupa nr 1 [pozostałe grupy] |
Termin i miejsce:
|
(brak danych) |
Liczba osób w grupie: | 22 |
Limit miejsc: | (brak danych) |
Prowadzący: | Janina Urban |
Literatura: |
Literatura podstawowa (podany wybór ze wskazanych pozycji): Cackowska M.: Rozwiązywanie zadań tekstowych w klasach I-III. Poradnik metodyczny. WSiP, Warszawa 1993. Gruszczyk-Kolczyńska E.: Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki. Przyczyny, diagnoza, zajęcia korekcyjno-wyrównawcze. Warszawa 1994, WSiP. Gruszczyk-Kolczyńska E.: Dlaczego dzieci nie potrafią uczyć się matematyki. W - wa 1989. Gruszczyk - Kolczyńska E. i in.: Diagnoza działalności matematycznej dzieci z klas początkowych. Katowice 1985, UŚ. Siwek Helena: Możliwości matematyczne uczniów szkoły specjalnej. Warszawa 1995, WSiP. Siwek Helena: Dydaktyka matematyki. Warszawa 1995, WSiP. Semadeni Z (red.), Nauczanie początkowe matematyki, T. 1-4, WSiP, Warszawa 1981-1985. Oszwa U. (red.): Psychologia trudności arytmetycznych u dzieci. Doniesienia z badań. Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2008. Stucki E.: Metodyka nauczania matematyki w klasach niższych. Bydgoszcz, cz. I – 1998, cz. II – 1993, cz. III – 2000, WSP. Wadsworth B.J.: Teoria Piageta. Poznawczy i emocjonalny rozwój dziecka. WSiP, Warszawa 1998. Literatura uzupełniająca: Gruszczyk-Kolczyńska E., K. Dobosz K., E. Zielińska E.: Jak nauczyć dzieci sztuki konstruowania gier?, WSiP, Warszawa 1996. Gruszczyk-Kolczyńska E. (red.): Wspomaganie rozwoju umysłowego oraz edukacja matematyczna dzieci w ostatnim roku wychowania przedszkolnego i w pierwszym roku szkolnej edukacji. Wydawnictwo Edukacja Polska, Warszawa 2009. Hejný M.: Rozwój wiedzy matematycznej. „Dydaktyka Matematyki” 1997/19. Krasowicz-Kupis G., Wiejak K., Gruszczyńska K.: Katalog metod diagnozy rozwoju poznawczego dziecka na etapie edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej. TOM I – narzędzia dostępne w poradniach psychologiczno-pedagogicznych i szkołach. Wydanie II, zmienione. Warszawa 2015, Instytut Badań Edukacyjnych (e-book). Oszwa U.: Zaburzenia rozwoju umiejętności arytmetycznych. Problem diagnozy i terapii. Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005. |
Zakres tematów: |
Terapia specyficznych trudności dziecka w uczeniu się matematyki Dojrzałość do uczenia się matematyki – uczenie się matematyki na sposób szkolny – dziecięce liczenie podstawą uczenia się matematyki w szkole; – rozwój operacyjnego rozumowania; nauczanie czynnościowe matematyki a interioryzacja; – poziomy języka matematyki – język grafów i środków graficznych (diagramy Venna, schematy okienkowe Carrolla, tabele, oś liczbowa); 3 poziomy reprezentacji wg Brunera: enaktywna, ikoniczna, symboliczna (metoda kruszenia). Diagnoza dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki – dysgrafia a dyskalkulia (wzajemne relacje); – kompetencje i błędy diagnosty; powinności nauczyciela i rodziców w procesach diagnozy i terapii; Dobór reprezentacji (enaktywna, ikoniczna, symboliczna) w rozwiązywaniu zadań odpowiednio z zakresu arytmetyki, algebry, geometrii, teorii mnogości: Przykładowe scenariusze zajęć z dzieckiem – diagnoza i terapia zaburzeń matematycznych – wprowadzenie w tematykę zgodnie z programem w pracach E. Gruszczyk - Kolczyńskiej. |
Metody dydaktyczne: |
Wykład wybranych zagadnień teoretycznych z zakresu „Terapia specyficznych trudności dziecka w uczeniu się matematyki”. Zagadnienia teoretyczne ilustrowane są zadaniami z zastosowaniem praktycznym (na różnych poziomach reprezentacji) z wykorzystaniem prezentacji multimedialnych i filmów |
Metody i kryteria oceniania: |
Zagadnienia do zaliczenia zajęć „Terapia specyficznych trudności dziecka w uczeniu się matematyki” dotyczą zagadnień teoretycznych oraz ich praktycznych zastosowań. Warunkiem zaliczenia wykładu jest napisanie testu z zastosowań praktycznych (P) i zaliczenie wszystkich wprowadzonych na wykładach form pracy; tj. aktywne uczestniczenie w zajęciach lub uzupełnienie braków w sposób umożliwiający ich pozytywną weryfikację. Ponadto student oddaje prace – „monografia liczby” i „metoda kruszenia”. |
Uwagi: |
st. mgr uzup.niest. II rok ZEWiTP Literatura może zostać wzbogacona w kontekście aktualnie podejmowanej tematyki, a zakres z podanej (m. in. wybór z obowiązkowej) uszczegółowiony zostanie w trakcie zajęć. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Ślaski w Katowicach.