Pedagogika społeczna 12-PE-N1-3PS
Wykład (W) semestr zimowy 2015/2016

Konopczyński M., Theiss W., Winiarski M. (red.): Pedagogika społeczna. Przestrzenie życia i edukacji. Warszawa 2010.

Lewowicki T., Szczurek-Boruta A., Suchodolska J. (red.): Pedagogika międzykulturowa wobec wykluczenia społecznego i edukacyjnego. Toruń 2011.

Marynowicz-Hetka E.: Pedagogika społeczna. T.1. 2. Warszawa 2007.

Pilch T., I. Lepalczyk (red.): Pedagogika społeczna. Warszawa 1995.

Radziewicz-Winnicki A.: Pedagogika społeczna. Warszawa 2008.

Szczurek-Boruta A.: Edukacja i odkrywanie tożsamości w warunkach wielokulturowości – szkice pedagogiczne. Cieszyn-Kraków 2007.

Szczurek-Boruta A., Ogrodzka-Mazur E. (red.): Poza paradygmaty pedagogiki. Pedagogika międzykulturowa. Cieszyn – Warszawa – Toruń 2012.

Winkler M.: Pedagogika społeczna. Przekład M. Wojdak-Piątkowska. Gdańsk 2009.

„Pedagogika społeczna” – czasopismo

literatura uzupełniająca:

Ambrozik W., Przyszczypkowski K. (red.): Uniwersytet. Społeczeństwo. Edukacja. Poznań 2004.

Darzyńska J.: Jakość życia w perspektywie pedagogicznej. Kraków 2007.

Dzikowska A.: Funkcjonowanie pedagoga szkolnego w polskim systemie edukacyjnym. Opole 2006.

Gajewska G., Szczęsna A., Doliński A.: Warsztat pracy pedagoga. Zielona Góra 2000.

Gaś Z. B.: Młodzieżowe programy wsparcia rówieśniczego. Warszawa 1995.

Kwieciński Z.: Między patosem a dekadencją. Studia i szkice socjopedagogiczne. Wrocław 2007.

Kromolicka B., Radziewicz-Winnicki A., Noszczyk-Bernasiewicz M. (red.): Pedagogika społeczna w Polsce po 1989 roku. Katowice 2007.

Lewowicki T., Szczurek-Boruta A., Grabowska B. (red.): Przemiany społeczno-cywilizacyjne a edukacja szkolna – problemy rozwoju indywidualnego i kształtowania się tożsamości. Cieszyn – Warszawa - Kraków 2005.

Marody M. (red.): Wymiary życia społecznego. Warszawa 2002.

Modrzewski J.: Socjalizacja i uczestnictwo społeczne. Studium socjopedagogiczne. Poznań 2007.

Modrzewski J. Studia i szkice socjopedagogiczne. Aktualia. Poznań- Kalisz 2011.

Obuchowski K.: Człowiek intencjonalny, czyli o tym, jak być sobą. Poznań 2000.

Piekarski J., Pilch T., Theiss W., Urbaniak-Zając D. (red.): Edukacja społeczna wobec problemów współczesnego człowieka i społeczeństwa. Łódź 2010.

Radziewicz-Winnicki A.: Społeczeństwo w trakcie zmiany społecznej. Rozważania z zakresu pedagogiki społecznej i socjologii transformacji. Gdańsk 2007.

Stephan W. G., Stephan C. W.: Wywieranie wpływu przez grupy. Gdańsk 2003.

Stewart J. (red.): Mosty zamiast murów. O komunikowaniu się między ludźmi. Warszawa 2002.

Syrek E. (red.): Czas społeczny akademickiego uczestnictwa w rozwoju i doskonaleniu civil society. Katowice 2010.

Szczurek-Boruta A.: Zadania rozwojowe młodzieży i edukacyjne warunki ich wypełniania w środowiskach zróżnicowanych kulturowo i gospodarczo – studium pedagogiczne. Katowice 2007.

Urban B., Stanik J.M. (red.): Resocjalizacja. Teoria i praktyka pedagogiczna. Tom 2, Warszawa 2007.

Zielińska M. (red.): Transgraniczność w perspektywie socjologicznej. Teorie, studia, interpretacje. T1,2, Zielona Góra 2003.

Student ma elementarną wiedzę o miejscu pedagogiki społecznej w systemie nauk oraz o jej przedmiotowych i metodologicznych powiązaniach z innymi dyscyplinami naukowymi. Rozumie i stosuje w nowy sposób uzyskaną wiedzę o różnych środowiskach społecznych i wychowawczych (ich specyfice, mechanizmach i sposobach konstruowania), dostępnych programach profilaktyki, wsparcia, wie gdzie można je znaleźć, wie jak się nimi posługiwać.

Student Krytycznie i refleksyjnie analizuje teksty naukowe z zakresu pedagogiki społecznej na ich podstawie samodzielnie formułuje, klasyfikuje i rozwiązuje problemy pedagogiczne, analizuje ich powiązania z różnymi obszarami działalności pedagogicznej, aktywnie stymuluje środowisko do korzystnych oddziaływań i przeciwdziała jego wpływom destrukcyjnym. Potrafi dokonać obserwacji i interpretacji zjawisk wychowawczych i społecznych występujących w różnych środowiskach społecznych, kulturalnych, wychowawczych i na tej podstawie umie przyjmować i wyznaczać indywidualnie i w grupie zadania, projektować i podejmować działania profesjonalne w zakresie organizowania środowiska społecznego, wychowawczego.

Student ma przekonanie o sensie, wartości i potrzebie podejmowania działań pedagogicznych w środowisku społecznym, dostrzega negatywne skutki ubóstwa, sieroctwa społecznego, deficyty więzi międzyludzkich itp.; jest gotowa/y do podejmowania wyzwań zawodowych; odznacza się wytrwałością w realizacji indywidualnych i zespołowych działań profesjonalnych w zakresie pedagogiki społecznej.

Dostrzega i formułuje problemy moralne i dylematy etyczne związane z własną i cudzą pracą, wykazuje wrażliwość na problemy i sytuacje trudne w życiu ludzi; świadomość i odpowiedzialność pedagogiczną; jest zdolny do wsparcia społecznego osób potrzebujących i poszukuje optymalnych rozwiązań problemów pedagogicznych i sytuacji wychowawczych, postępuje zgodnie z zasadami etyki.

Warunkiem zaliczenia pisemnej pracy egzaminacyjnej na najniższym dopuszczalnym poziomie (ocena dostateczna) jest uzyskanie minimum 50% maksymalnej punktacji testu.

1. Charakterystyka pedagogiki społecznej – zagadnienia ogólne.

2. Geneza, rozwój i kształtowanie się dyscypliny.

3. Helena Radlińska – twórczyni polskiej szkoły pedagogiki społecznej.

4.5. Przedmiot, zadania i reprezentanci pedagogiki społecznej.

6. Podstawowe pojęcia i kategorie dyscypliny: profilaktyka, kompensacja, wsparcie społeczne, praca w środowisku, siły społeczne i ich organizacja itd.

7.8. Środowisko i jego podstawowe komponenty.

9.10. Ocena i diagnozowanie sytuacji zagrożenia dla pomyślnego rozwoju jednostki i grup społecznych.

11. Aksjologiczne korzenie i współczesne odniesienia pedagogiki społecznej.

12. Problemy edukacji równoległej w teorii i praktyce oświatowej.

13. Zagrożenia globalne i lokalne oraz sytuacje ryzyka dla jednostek, grup i środowiska. (bezrobocie, ubóstwo, deprywacja potrzeb, rozwarstwienie społeczne, niesprawiedliwość społeczna, dziedziczenie położenia społecznego, starość, dezorganizacja rodziny).

14. Pedagogika społeczna wobec procesów marginalizacji.

15.Pedagogika społeczna – konteksty i pogranicza.

Metody podające (wykład informacyjny, konwencjonalny, konwersatoryjny); problemowe (wykład problemowy, dyskusja); metody eksponujące (prezentacja multimedialna, film).